Jezus, nauczając w świątyni, zapytał: „Jak mogą twierdzić uczeni w Piśmie, że Mesjasz jest synem Dawida? Wszak sam Dawid mówi mocą Ducha Świętego: «Rzekł Pan do Pana mego: Siądź po prawicy mojej, aż położę Twoich nieprzyjaciół pod stopy Twoje». Sam Dawid nazywa Go Panem, jakże więc jest tylko jego synem?” A liczny tłum chętnie Go słuchał.

    Mk 12,35–37 

komentarz: s. Joanna Nowińska

Pokaż rozważanie 

 Ukryj 

Wierzę w jednorodzonego Syna, siedzącego po prawicy Ojca

         Pamiętaj, co powiedziałem o obecności Syna siedzącego po prawicy Ojca, ponieważ to właśnie głosi skład apostolski: wstąpił na niebiosa, siedzi po prawicy Ojca! […] Prorok Izajasz, który widział ten tron przed obecnością Zbawiciela w ciele, powiedział: Ujrzałem Pana siedzącego na wysokim i wyniosłym tronie (Iz 6,1). Ale ponieważ nikt nigdy nie widział Boga (J 1,18; 1 Tm 6,16), osobą, która ukazała się prorokowi, był Syn. Psalmista mówi również: Twój tron niewzruszony od wieczności, Ty jesteś od wieków (Ps 93,2). Jest na to wiele świadectw. […] Sto dziesiąty psalm wyraźnie mówi: Pan rzekł do Pana mego: «Siądź po mojej prawicy, aż Twych wrogów położę jako podnóżek pod Twoje stopy». A Pan, w Ewangelii, wzmacniając to słowo, mówi, że Dawid nie powiedział tego sam z siebie, ale pod natchnieniem Ducha Świętego: Jakże więc – mówi Jezus – Dawid natchniony przez Ducha może nazywać Go Panem, gdy mówi: «Rzekł Pan do Pana mego: Siądź po prawicy mojej» (Mt 22, 43-44). A w Dziejach Apostolskich, w dniu Pięćdziesiątnicy, Piotr z jedenastoma, stojąc i przemawiając do Izraelitów, przypominają im, cytując same słowa, to świadectwo zawarte w sto dziesiątym psalmie (Dz 2,34). […] Istnieją niewątpliwie inne świadectwa dotyczące jedynego Syna, siedzącego po prawicy Boga; jednak na razie poprzestańmy na tych. Przypomnijmy jeszcze raz, że nie wszedł On w posiadanie tej godności tronu po swoim przyjściu w ciele; ale otrzymał ją na długo przed wszystkimi wiekami, On, jednorodzony Syn Boży, nasz Pan Jezus Chrystus, który zawsze posiadał tron po prawicy Ojca.

Katechezy chrzcielne nr 14, 27-30
Św. Cyryl Jerozolimski (ok. 315 – 386)

I rzekł: To jest Ciało moje.. To jest Krew moja.

    Mk 14, 22

         Tajemnicy Eucharystii nigdy nie zgłębisz. Jedno tylko jest tu olbrzymiego znaczenia, mianowicie: Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli ! (J 20, 29). Rzuć więc nędzne światełko twego rozumu i mądrości do stóp tego, który jest światłością z prawdziwej światłości. Wtedy do ciebie także będzie się odnosić to błogosławieństwo: Błogosławiona jesteś, któraś uwierzyła (Łk 1,45). Zresztą bądź rozumny i uznaj, że Pan właściwie ułatwił ci wiarę w tę tajemnicę.

         Jako dalsze przygotowanie czyni Zbawiciel bezpośrednio przed zapowiedzią w Kafarnaum cud rozmnożenia chleba i chodzi po tafli jeziora (J 6). Oczywiście, by naocznie wykazać: do mnie należy wszelka moc nad chlebem; ja mogę go rozmnażać, a potem także przeistaczać ! Ja mam też władzę całkowitą nad moim ciałem; jeżeli musiało je dźwigać morze, to dlaczego nie miałbym mieć mocy uczynić go obecnym pod postaciami chleba ?

         Jako bliższe przygotowanie wypowiada w Kafarnaum słowa obietnicy. A gdy żydzi nie mogli pojąć tej mowy, nie zmienia on, ani nie cofa niczego. Owszem nawet pozostawia apostołom wolny wybór. Chce więc, by tak słowa jego pojmowano, jak je wyraził !

         Następnie idą słowa ustanowienia przy Ostatniej wieczerzy. Słowa te tak jasne, dobitne i niedwuznaczne, że wprost nie dopuszczają innego tłumaczenia. Słowa wyrzeczone w takim nastroju, że nie można zrozumieć jak mogła powstać myśl, iż on miałby swoich wiernych i cały świat pozostawić w niepewności lub nawet chciał wprowadzić w wątpliwość i błąd.

         Zresztą zwróć raz jeszcze uwagę na tyle powtarzających się codziennie przemian w naturze. Dziwnym by co najmniej musiało być, gdyby ten sam Stwórca, który sprawia wszystkie te przemiany, musiał się cofnąć przed przeistoczeniem na naszych ołtarzach !

         Obudź więc w sobie na nowo ochoczą i głęboką wiarę. Nie patrz w czasie podniesienia w ziemię, lecz na Przenajświętszą Hostię, jak życzył sobie św. Pius X, i z żywą wiarą mów za Apostołem: Pan mój i Bóg mój ! (J 20, 28). Niech wiara w rzeczywistą obecność Chrystusa Pana w Najświętszym Sakramencie pobudza cię do częstego, cichego i rozgrzewającego wiarę odwiedzania go. Ale też nigdy nie zapominaj modlić się: Panie, przymnóż nam wiary ! (Łk 17, 5).

Rozmyślania pochodzą z książki "Z Bogiem" o. Atanazego Bierbauma OFM
wydanej w Krakowie w 1934 r. za aprobatą tamtejszej Kurii Książęco-Metropolitalnej.