Apostoł Jan rzekł do Jezusa: «Nauczycielu, widzieliśmy kogoś, kto nie chodzi z nami, jak w Twoje imię wyrzucał złe duchy, i zaczęliśmy mu zabraniać, bo nie chodzi z nami». Lecz Jezus odrzekł: «Przestańcie zabraniać mu, bo nikt, kto uczyni cud w imię moje, nie będzie mógł zaraz źle mówić o Mnie. Kto bowiem nie jest przeciwko nam, ten jest z nami. Kto wam poda kubek wody do picia, dlatego że należycie do Chrystusa, zaprawdę, powiadam wam, nie utraci swojej nagrody. A kto by się stał powodem grzechu dla jednego z tych małych, którzy wierzą, temu lepiej byłoby kamień młyński uwiązać u szyi i wrzucić go w morze. Jeśli zatem twoja ręka jest dla ciebie powodem grzechu, odetnij ją; lepiej jest dla ciebie ułomnym wejść do życia wiecznego, niż z dwiema rękami pójść do piekła w ogień nieugaszony. I jeśli twoja noga jest dla ciebie powodem grzechu, odetnij ją; lepiej jest dla ciebie chromym wejść do życia, niż z dwiema nogami być wrzuconym do piekła. Jeśli twoje oko jest dla ciebie powodem grzechu, wyłup je; lepiej jest dla ciebie jednookim wejść do królestwa Bożego, niż z dwojgiem oczu być wrzuconym do piekła, gdzie robak ich nie ginie i ogień nie gaśnie».
Komentarz
Księga Liczb, czwarta spośród pism tworzących Pięcioksiąg, pod względem kompozycji zawiera ciekawe przemieszanie. Tworzą ją liczne przepisy prawne, które zostały wmieszane w opowiadania o wędrówce narodu wybranego od Góry Synaj do Wyżyny Moabu, leżącej po wschodniej stronie Morza Martwego. Ciekawa rzecz, że spośród wybranych w opisie wydarzeń aż pięć to wspomnienia buntów wędrującego ludu przeciw Bogu i Mojżeszowi. I to, co stanowi treść dzisiejszego pierwszego czytania, jest konsekwencją jednego z nich. „Lud zaczął szemrać przeciw Panu, narzekając, że jest mu źle” – zapisał biblijny autor u początku 11 rozdziału. Za ten bunt przychodzi gniew Pana Boga i kara, ale i Boże zlitowanie – po błaganiu Mojżesza.I wtedy również przychodzi postanowienie: „Zwołaj mi siedemdziesięciu mężów… Wezmę z ducha, który jest w tobie, i dam im, i będą razem z tobą dźwigać ciężar ludu” – orzekł Pan.I gdy przyszło spełnienie tego polecenia, a to już dzisiejsze czytanie, nie stawiło się dwóch mężów, Eldad i Medad. Ale i oni otrzymali Bożego ducha, bo byli wybranymi. Komentatorzy podkreślają, że rolą całej siedemdziesiątki dźwigającej z Mojżeszem ciężar ludu było prorokowanie. Na czym ono miało polegać? Ciekawe podpowiedzi dają Księga Rodzaju i Księga Wyjścia. W pierwszej z nich Pan Bóg mówi o Abrahamie do Abimeleka, króla Geraru: „Jest on prorokiem i będzie się modlił za ciebie”. W drugiej, opowiadającej o cudownym przejściu Izraelitów przez Morze Czerwone, mowa jest o siostrze Aarona: „Miriam prorokini wzięła bębenek do ręki, a wszystkie kobiety szły za nią w pląsach i uderzały w bębenki”.A co się stało z Eldadem i Medadem? „Wpadli w obozie w uniesienie prorockie.” Musiało być spektakularne, skoro widzieli je świadkowie i wzbudziło ich poruszenie. Czasownik naba, który znaczy „prorokować”, w jednej z hebrajskich odmian nabiera znaczenia „wpadać w uniesienie”.Potem prorokowanie będzie znaczyło przede wszystkim ogłaszanie woli Pana Boga. Dziś mamy do czynienia z jego pierwotną formą wyrazu. Było nią wielbienie Pana Boga, a co do istoty – modlitewne wsparcie. Mojżesz dźwigał ciężar prowadzenia swego ludu z niewoli egipskiej do Ziemi Obiecanej. To domagało się wsparcia, a tym u fundamentu jest wsparcie modlitewne.Gdy dziś mówimy o modlitwie wstawienniczej, warto wracać do dzisiejszego czytania. Modlitwa ma moc. „Kto bowiem nie jest przeciwko nam, ten jest z nami” – mówi Pan Jezus w czytanym dziś fragmencie Ewangelii. .
komentarz: ks. Tomasz Jaklewicz
Pokaż rozważanie
Ukryj
