Dla Elżbiety nadszedł czas rozwiązania i urodziła syna. Gdy jej sąsiedzi i krewni usłyszeli, że Pan okazał tak wielkie miłosierdzie nad nią, cieszyli się z nią razem. Ósmego dnia przyszli, aby obrzezać dziecię, i chcieli mu dać imię ojca jego, Zachariasza. Jednakże matka jego odpowiedziała: «Nie, lecz ma otrzymać imię Jan». Odrzekli jej: «Nie ma nikogo w twoim rodzie, kto by nosił to imię». Pytali więc znakami jego ojca, jak by go chciał nazwać. On zażądał tabliczki i napisał: «Jan będzie mu na imię». I wszyscy się dziwili. A natychmiast otworzyły się jego usta, język się rozwiązał i mówił wielbiąc Boga. I padł strach na wszystkich ich sąsiadów. W całej górskiej krainie Judei rozpowiadano o tym wszystkim, co się zdarzyło. A wszyscy, którzy o tym słyszeli, brali to sobie do serca i pytali: «Kimże będzie to dziecię?» Bo istotnie ręka Pańska była z nim. Chłopiec zaś rósł i wzmacniał się duchem; a żył na pustkowiu aż do dnia ukazania się przed Izraelem.
Komentarz
Niedługo przed narodzinami Jana spotykają się dwie kobiety. Starsza mówi do młodszej: „Błogosławiona, któraś uwierzyła”. I ma to dalszy, błogosławiony ciąg: młodsza zachowuje wiarę pośród ciemności, przez które prowadzi ją Bóg. Również dzisiaj Bóg dla każdego przewidział właściwe dla niego ciemności. Czy są wśród nas owi maryjnie cisi, którzy oddychają słowem Boga, myślą nim, czują się w nim jak w domu i zachowują wiarę wśród mroku? Czy nie przeważają „krytycznie myślący”, którzy twierdzą, że nie wiedzą wprawdzie wszystkiego, ale wszystko wiedzą najlepiej? Starsza mówi: spójrz na Nią. Uwierz, porzuć pychę i wątpliwości, odważ się zaufać i iść za Nim. Wycofaj siebie jak Ona, aby Bóg mógł być wielki w tym świecie.
komentarz: ks. Jerzy Szymik
Pokaż rozważanie
Ukryj
