Jezus powiedział do swoich uczniów: «Kto się przyzna do Mnie wobec ludzi, przyzna się i Syn Człowieczy do niego wobec aniołów Bożych; a kto się Mnie wyprze wobec ludzi, tego wyprę się i Ja wobec aniołów Bożych. Każdemu, kto powie jakieś słowo przeciw Synowi Człowieczemu, będzie odpuszczone, lecz temu, kto bluźni przeciw Duchowi Świętemu, nie będzie odpuszczone. Kiedy was ciągać będą po synagogach, urzędach i władzach, nie martwcie się, w jaki sposób albo czym macie się bronić lub co mówić, bo Duch Święty pouczy was w tej właśnie godzinie, co należy powiedzieć».

    Łk 12,8-12

komentarz: Judyta Syrek

Pokaż rozważanie 

 Ukryj 

Kto się przyzna do Mnie wobec ludzi, przyzna się i Syn Człowieczy do niego

             Aresztowano młodych katechumenów i dwoje niewolników: Rewokata i Felicytę, Saturnina i Sekundulusa. Wśród nich była też Wibia Perpetua, wywodząca się ze znakomitego domu, starannie wychowana i wydana za mąż stosownie do swego stanu. Miała ona żyjących jeszcze rodziców, dwóch braci, z których jeden, tak jak i ona, był katechumenem oraz niemowlę przy piersi. Lat miała około dwudziestu dwóch. Odtąd ona sama będzie opowiadała, jak wyglądało jej męczeństwo; spisała je własnoręcznie tak, jak je znosiła.      «Podczas gdy przebywaliśmy jeszcze z naszymi strażnikami, ojciec bardzo pragnął odwieść mnie od wiary i, powodowany miłością do mnie, nie ustawał w próbach zawrócenia mnie z obranej drogi. Wtedy to powiedziałam: Ojcze, czy widzisz na przykład stojące tam oto naczynie, dzbanuszek, czy coś innego? Widzę — odrzekł ojciec. A czy możesz je nazwać inaczej niż tym, czym jest ono rzeczywiście? Nie, nie mogę — odpowiedział. Tak samo i ja nie mogę nazwać siebie inaczej, jak tylko tym, kim jestem faktycznie, a więc — chrześcijanką.      Na dźwięk tego słowa ojciec mój zatrząsł się i rzucił się na mnie, jakby mi chciał oczy wydrzeć. Ale pobił mnie tylko dotkliwie i odszedł pokonany, razem ze swymi diabelskimi argumentami. Po tym wydarzeniu nie pokazywał się u mnie przez kilka dni. Dziękowałam za to Panu, bo dzięki nieobecności ojca mogłam nabrać nowych sił. W ciągu tych kilku dni udzielono nam chrztu. Duch mnie natchnął, abym w czasie chrztu nie prosiła o nic innego, tylko o dar wytrzymałości cielesnej.      Po kilku dniach wtrącono nas do najgłębszej części więzienia. Zrazu ogarnęło mnie przerażenie, ponieważ nigdy dotąd nie doświadczyłam takich ciemności… Dręczył mnie ponadto niepokój o moje dziecko… Dodawałam otuchy bratu i polecałam synka ich opiece. Smuciłam się, widząc, jak cierpią oni z mojego powodu. Te zgryzoty gnębiły mnie przez wiele dni. Wreszcie udało mi się uzyskać zezwolenie na to, by dziecko mogło pozostawać wraz ze mną w więzieniu. I natychmiast też odzyskałam siły, uwolniona od niepokoju i troski o dziecko, a więzienie nagle stało się dla mnie pałacem, tak że tylko tu chciałam przebywać, a nie gdzie indziej».

§ 2-3
Męczeństwo świętych Perpetuy i Felicyty (początek III wieku)

Królowo panieńska, módl się za nami !

         Maryja jest królową dziewic, gdyż ona pierwsza podniosła sztandar dziewictwa. W St. Zakonie uchodziło za punkt honoru, aby przez małżeństwo wejść w linię genealogiczną Mesjasza. Całkiem innego zdania była nasza Niepokalana Pani. Pełen świętego zdziwienia woła św. Bernard: O roztropna i święta, poufałością bożą na wskroś przenikniona Dziewico Maryjo ! Kto cię pouczył, iż Bogu podoba się dziewiczość ? Gdzież jest prawo, gdzie przykazanie, gdzież choć jedno miejsce w St. Testamencie, które by przepisywało, radziło lub nakazywało w ciele żyć niecieleśnie i na ziemi wieść życie anielskie ? Gdzie czytałaś o dziewicach, że będą śpiewać pieśń nową, której nikt inny nie może nucić, i że będą towarzyszyć Barankowi, dokądkolwiek pójdzie ? Gdzieżeś to słyszała słowa, które później dopiero napisze św. Paweł: Kto swojej dziewicy nie poślubia, ten jeszcze lepiej czyni (1 Kor 7, 38) ? Nie znałaś też zdania Apostoła narodów: Nie mam zaś nakazu Pańskiego co do dziewic, lecz daję radę (1 Kor 7, 25). We wszystkim tym nie miałaś, o Maryjo, ani nakazu, ani rady, ani przykładu, bo z tylu milionów dusz, które z tobą i przed tobą żyły, tyś jedna jedyna Panu Bogu swemu ślubowała i złożyła w ofierze dziewictwo.

         Te słowa świętego Doktora mówią wszystko, Niezawodnie pobudzą cię one do należnej czci dla panieńskiej czystości i czystego dziewictwa, które ma taką Królową i taką przewodniczkę.

         Niech ci nigdy ani na myśl nie przyjdzie, wyrażać się ujemnie lub pogardliwie o stanie dziewiczym, choćbyś nawet czuł odrazę do niektórych jednostek tego stanu z powodu ich osobliwości i odstręczających objawów pobożności. Z powodu kilku robaczywych owoców, któż będzie wyrywał całe wspaniałe drzewa ?

         Zapatrzony w Królową panieńską, bądź zwolennikiem stanu dziewiczego i nigdy nie waż się zmuszać kogoś do stanu małżeńskiego ze względów czysto ziemskich, a odwodzić od wstąpienia do dziewiczego stanu zakonnego. Takie postępowanie nierzadko zwykło się mścić fatalnie na obydwu stronach ! Zostaw w tych sprawach każdemu całkowitą swobodę ! Pamiętaj na słowa Apostoła: Człowiek bezżenny troszczy się o sprawy Pana, o to, jak by się przypodobać Panu. Ten zaś, kto wstąpił w związek małżeński, zabiega o sprawy świata, o to, jak by się przypodobać żonie. I doznaje rozterki (1 Kor 7, 32-34).

Rozmyślania pochodzą z książki "Z Bogiem" o. Atanazego Bierbauma OFM
wydanej w Krakowie w 1934 r. za aprobatą tamtejszej Kurii Książęco-Metropolitalnej.