X
 

Jakub był ojcem Józefa, męża Maryi, z której narodził się Jezus, zwany Chrystusem. Z narodzeniem Jezusa Chrystusa było tak. Po zaślubinach Matki Jego, Maryi, z Józefem, wpierw nim zamieszkali razem, znalazła się brzemienną za sprawą Ducha Świętego. Mąż Jej, Józef, który był człowiekiem sprawiedliwym i nie chciał narazić Jej na zniesławienie, zamierzał oddalić Ją potajemnie. Gdy powziął tę myśl, oto anioł Pański ukazał mu się we śnie i rzekł: „Józefie, synu Dawida, nie bój się wziąć do siebie Maryi, twej Małżonki; albowiem z Ducha Świętego jest to, co się w Niej poczęło. Porodzi Syna, któremu nadasz imię Jezus, On bowiem zbawi swój lud od jego grzechów”. Zbudziwszy się ze snu, Józef uczynił tak, jak mu polecił anioł Pański.

    Mt 1,16.18-21.24a

Komentarz


gn_brb

Józefie, synu Dawida, nie bój się. Mt 1,20Ileż to razy słyszeliśmy o tym, jaki powinien być tzw. prawdziwy mężczyzna. Czy św. Józef wpisuje się w chociaż jeden z tych kanonów? Spójrzmy: jest skromny i cichy, a zarazem szlachetny i odważny. Nie bacząc na to, jak trudna dla niego osobiście jest sytuacja, stara się ocalić dobre imię Maryi. Tak bardzo ufa Bogu, że bez słowa przyjmuje Jego wolę, realizując wskazania niebieskiego posłańca. O sobie myśli na końcu. Dodatkowo pochodzi z królewskiego rodu Dawida, a żyje bardzo skromnie z pracy własnych rąk. Ale może właśnie o to chodzi, by skromnym i szlachetnym życiem, zaufaniem Bogu oraz rzetelną pracą dawać świadectwo, że noszę w sobie królewską godność dziecka Bożego?


komentarz: ks. Tomasz Trzaska

Pokaż rozważanie 

 Ukryj 


Święty Józef, święty patron Kościoła

         Józef był strażnikiem, zarządcą i prawnym obrońcą i naturalnym boskiego domu, którego był głową. Z tego powodu pełnił te obowiązki przez całe swe śmiertelne życie. Przykładał się, aby chronić z wielką miłością i codzienną troską swoją Małżonkę i małego Jezusa: regularnie zdobywał własną pracą to, co było niezbędne obojgu do jedzenia i ubrania, ochronił od śmierci Dziecię, zagrożone zazdrością króla, a w trudach podroży i goryczy wygnania był nieustannie towarzyszem, pomocą i wsparciem Dziewicy i Jezusa. Boski dom, którym Józef zarządzał jak ojciec, zawierał pierwociny rodzącego się Kościoła. Podobnie jak Najświętsza Dziewica jest Matką Jezusa Chrystusa, tak jest również Matką wszystkich chrześcijan, których zrodziła na Kalwarii, pośród najwyższych cierpień Odkupiciela, Jezus Chrystus również jest jak pierworodny spośród chrześcijan, którzy przez przysposobienie i odkupienie są Jego braćmi (Rz 8,29). Takie są powody, dla których błogosławiony patriarcha Józef uważa za powierzoną mu w szczególny sposób rzeszę chrześcijan, którzy tworzą Kościół, to znaczy tę ogromną rodzinę rozproszoną po całej ziemi, nad którą – ponieważ jest mężem Maryi i ojcem Jezusa Chrystusa – posiada rodzaj władzy ojcowskiej. Jest zatem rzeczą naturalną i bardzo godną błogosławionego Józefa, że tak jak kiedyś zaspokajał wszystkie potrzeby rodziny z Nazaretu i otaczał ją świętą opieką, tak teraz obejmuje swoim niebiańskim patronatem i broni Kościoła Jezusa Chrystusa.

Encyklika Quamquam pluries z 15 sierpnia 1889
Leon XIII



Komunia święta.


         Następują ostatnie już przygotowania na przyjęcie uczty niebieskiej. Najpierw idzie przejmująca prośba o pokój. Rozpoczyna się tymi słowami: Panie Jezu Chryste, któryś rzekł Apostołom twoim: Pokój zostawiam wam, pokój mój daję wam. Kończy się pochodzącym od Chrystusa - dlatego całuje się ołtarz jako symbol Chrystusa - pocałunkiem pokoju, który znany już był pierwszym chrześcijanom. Jest on symbolem pokoju między kapłanem a ludem. Dlatego biada tym, którzy zgodę tę w jakikolwiek sposób mącą lub podkopują !

         W następnej modlitwie wyznaje kapłan jeszcze raz wiarę w bóstwo i człowieczeństwo Zbawiciela. A wreszcie błaga o jak najściślejszą łączność z Chrystusem, o uwolnienie od wszystkiego, co temu zjednoczeniu stoi na przeszkodzie i o wytrwanie w dobru. Kończy tę modlitwę prośbą: Nie pozwól mi nigdy odłączyć się od Ciebie ! Oby to było również twoją codzienną prośbą !

         W trzeciej modlitwie płyną z drżącego serca prośby o zachowanie od niegodnej Komunii św., a o owoce z dobrej. By była obroną duszy i ciała i środkiem do zbawienia.

         Następnie jeszcze jeden akt wiary: Chleb niebieski przyjmę. Jeszcze jeden akt uwielbienia Boga: Imienia Pańskiego wzywać będę. Jeszcze jedno wyznanie własnej nędzy, lecz także ufności przez trzykrotną prośbę: Panie, nie jestem godzien... Ale powiedz tylko słowo... A potem przyjmuje do serca Tego, który powiedział: Kto spożywa ten chleb, będzie żył na wieki (J 6, 59).

         Komunia ! Zjednoczenie Boga z człowiekiem i człowieka z Bogiem ! Kto to pojmie ? Człowiek zamyka w sobie Boga, tego samego Boga, o którym wołał św. Michał pytająco i badawczo: Któż jak Bóg ? Komunia ! Przyjście Pana do serca ludzkiego. Jak by umieli komunikować Izajasz, Daniel, Jeremiasz, czy Ezechiel ? We łzach, dziękczynieniu i miłości leżeliby w prochu. A ty może zimno i obojętnie przechodzisz koło balasek. Tobie już nawet jedna Komunia św. wielkanocna może być za wiele ? A przecież mógłbyś bez większych trudności częściej przystępować do tej uczty miłości ! Czy to może miłość ? Czy żywa wiara ? Nie zapominaj, że Msza św. bez Komunii św. to nie całe, ale tylko dwie trzecie nabożeństwa niedzielnego ! Pamiętaj zawsze, że Zbawiciel powiedział: Jam jest chleb życia (J 6, 35).


Rozmyślania pochodzą z książki "Z Bogiem" o. Atanazego Bierbauma OFM
wydanej w Krakowie w 1934 r. za aprobatą tamtejszej Kurii Książęco-Metropolitalnej.