Cierpliwość i miłość!
[Święta Katarzyna słyszała, jak Bóg mówił do niej:] To dzięki naszemu bliźniemu doświadczamy, że posiadamy w sobie cnotę cierpliwości, przy okazji zniewagi, którą od niego otrzymujemy. To pyszni uświadamiają mu jego własną pokorę, tak jak niewierzący jego wiarę, zrozpaczeni jego nadzieję, niesprawiedliwi jego sprawiedliwość, okrutni jego miłosierdzie, drażliwi jego łagodność i łagodność. Wszystkie cnoty doświadcza się i spełnia przez naszych bliźnich, tak jak to przez nich przewrotni pokazują całą swoją złośliwość. […]
Kiedy mój wierny sługa widzi niewiernego, który nie pokłada we mnie nadziei – bo kto mnie nie kocha, nie może mieć we mnie wiary ani ufności; wierzy i pokłada nadzieję jedynie we własnej zmysłowości, która odbiera mu całą miłość – nie omieszka kochać go wiernie i z nadzieją, że we mnie będzie szukał swego zbawienia. Tak więc niewierność niektórych i ich brak nadziei służą do wykazania wiary wierzącego.
Cnota nie tylko umacnia się w tych, którzy odpłacają dobrem za zło, ale, powiadam ci, próba często zamienia ich w rozżarzone węgle, płonące ogniem miłości, którego płomień pochłania nienawiść i urazę w sercu i umyśle gniewnego złoczyńcy, przekształcając w ten sposób wrogość w życzliwość. Taka jest skuteczność miłosierdzia i doskonałej cierpliwości w osobie, która stawia czoła gniewowi niegodziwca i bez skargi znosi jego ataki.
Jeśli weźmiemy pod uwagę cnotę męstwa i wytrwałości, jest ona udowodniona przez długie znoszenie zniewag i oszczerstw ludzi, którzy często, czasami przemocą, czasami pochlebstwem, starają się odwrócić od drogi i nauki Prawdy. Pozostaje niezachwiana i opiera się wszelkim przeciwnościom, jeśli cnota męstwa została prawdziwie zrozumiana wewnętrznie; to właśnie wtedy sprawdza się w stosunku do bliźniego.
Dialog o Opatrzności Bożej
Św. Katarzyna ze Sieny (1347–1380)
